Roy Lichtenstein en de soep van kunst

Ik vind het leuk om me te verdiepen in de achtergronden van kunst. De ene keer is dat het leven van een kunstenaar en de andere keer lees en leer ik meer over een bepaalde stroming of techniek. Soms is het ook een beetje teleurstellend, zoals in het geval van Roy Lichtenstein.

Eerlijke of oneerlijke namaak

Ik dacht altijd dat Strip (comics) dankzij Lichtenstein serieuzer genomen werden vanwege zijn vaak ietwat verdrietige dames en andere scenes in groot formaat. Ik vond het interessant te lezen dat Lichtenstein de kunstenaars wiens werk hij gebruikte nooit echt hun credit heeft gegeven. Wanneer hem ernaar werd gevraagd, gaf hij aan dat hij het slechts gebruikte maar er zijn eigen draai aan gaf. Wil je daar je eigen oordeel over vellen, dan biedt deze site je daar de mogelijkheid toe. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. David Barsalou, een kunsthistoricus en docent heeft op deze site een compleet overzicht opgesteld met het originele werk naast dat van Lichtenstein, een fascinerend geheel.

In een eerdere blog heb ik aangegeven dat ook wij een kopie in huis hebben van een bestaand schilderij. Ook in dat geval heeft de schilder zijn eigen naam geplaatst onder een werk dat hij wel zelf heeft geschilderd maar waarvan voor de hele wereld duidelijk is van wie het origineel is. Het verschil zit 'm er namelijk in dat de Pont Boieldieu een beroemd schilderij is van een beroemde schilder: Camille Pissarro. De schilder van ons werkje heeft zijn best gedaan om iets te maken dat daar zo goed mogelijk op lijkt zodat wij ook iets moois aan de muur hebben zonder steeds naar een museum in Canada af te hoeven reizen. Het werk van Pissarro is zo beroemd dat hij dat er niet eens bij hoeft te vermelden.

Wat zou er gebeuren als een van de originele cartoonisten hun eigen werk zouden vergroten en werk gingen maken zoals Lichtenstein dat deed? Zou dat werk dan net zoveel geld opleveren op een veiling? Je zou dat wel verwachten, als het inderdaad zo was, dat 'men' de kunst van cartoons zou waarderen. Art Spiegelberg, de auteur van Maus was van mening dat: 'Roy Lichtenstein net zoveel of weinig deed voor comics als Andy Warhol voor soep.'

Weer een illusie minder

Een andere illusie die ik ooit had, was dat een stichting die is opgericht om het erfgoed van een kunstenaar te beschermen, oprecht geïnteresseerd is in het verdiepen van de kennis over die kunstenaar. Als ik de informatie op internet moet geloven, lijkt de Lichtenstein Foundation in plaats daarvan niet samen te willen werken met degenen die juist over dit onderwerp meer te weten willen komen. Jammer is dat.

Van wie is het design?

Lichtenstein heeft dus niet veel betekend voor het erkennen van cartoons als kunstrichting. Maar ook andere kunstenaars borduren voort op het werk van anderen. Andy Warhol, om er maar één te noemen. Het was natuurlijk duidelijk dat hij Brillo of Campell's Soup als object gebruikte. Het verschil met Lichtenstein is dat hij daar open en duidelijk over was. En ik denk dat als de ontwerper van Brillo op de Factory op bezoek kwam, ook hem zijn 'five minutes of Fame' van harte gegund werden.

Ook leuk om te lezen in dit verband: een blog van over makers en de ontwerper van Campbells' Soup. Het idee om het kenmerkende rood en wit te gebruiken ontstond tijdens een wedstrijdje football . Het woord 'Campbell' is geschreven in het handschrift van meneer Campbell zelf. In dit geval was er dus niet één ontwerper, maar heeft het design zichzelf in de loop der jaren ontwikkeld.

Het werk van Lichtenstein vind ik nog steeds leuk en ik kijk er graag naar. Zoals bijvoorbeeld Thinking of Him bij deze blog. Maar dan toch wel met een kleine maar in mijn achterhoofd, die het werk van Warhol niet heeft.

Meer informatie over het onderzoek en de communicatie met de Foundation:

https://comicsalliance.com/deconstructing-lichtenstein-source-comics-revealed-and-credited/

Nogmaals de link naar de site met de originele cartoon en de versie van Lichtenstein:

https://www.flickr.com/photos/deconstructing-roy-lichtenstein/

De blog van Hilary Greenbaum over het ontwerp van Campbell's Soup: https://6thfloor.blogs.nytimes.com/2011/05/09/who-made-that-campbells-soup-label/?_r=0

Jacqueline Nijland-Potter schrijft over de belevenissen in de kunsthandel van Dert Nijland Fine Arts. Haar echtgenoot Dert Nijland adviseert over kunst en koopt de kunst in. Door samen de inkopen te beschrijven en achtergrond-informatie van de kunstwerken en over de kunstenaars te zoeken, leert Jacqueline steeds meer over kunst.